وقتی تروما را به مثابه یک «رخنه» و «نفوذ» در دستگاه روانی در نظر می گیریم ، این ایده مطرح میشود که جریان مفرط برانگیختکی و شدت آن یک تکلیف اورژانسی و ضروری برای دستگاه روان ایجاد می کند و آن را ملزم میکند که برانگیختگی حاصله را مهار کرده و امکان تخلیه آن را فراهم سازد و اینجاست که افراد به واکنش های احساسی و ساز و کارهای  مختلفی متوسل می شوند.

 طبق گفته انجمن روانشناسی آمریکا(APA) تروما یک پاسخ احساسی نسبت به یک رویداد وحشتناک ایجاد می کند. رویدادهایی نظیر تصادف، تجاوز (جنسی، جسمی، روانی) ، حوادث و بلایای طبیعی، بیماری های صعب العلاج، از دست دادن ناگهانی فردی عزیز، مورد حمله قرار گرفتن، ربوده شدن، اقدامات تروریستی، جنگ و هر نوع اتفاق بسیار ناگوار.

افراد نسبت به رویدادهای تروماتیک واکنش های متفاوتی نشان می دهند، یک رویداد یکسان می تواند برای افراد مختلف واکنش های هیجانی متفاوتی ایجاد کند و عوامل مختلفی مانند ژنتیک، ویژگی های شخصیتی، میزان برخورداری فرد از حمایت اجتماعی و همچنین شرایط روانی، اجتماعی، اقتصادی، فرهنگی و مذهبی نیز در توان مقابله فرد تروما دیده نقش دارند.

اختلالات ناشی از تروما معمولا شامل، اضطراب، افسرگی، استرس پس از سانحه، وسواس و تجربه مکرر احساساتی مثل خشم، ترس، شرم، احساس گناه و یا تجربیات ناخوشایندی مانند تحریک پذیری زیاد، بی حسی، نا امیدی، گیجی و عدم تمرکز و همچنین اختلالات جسمانی مانند سردرد، خستگی، اختلالات گوارشی، مشکلات خواب، سو مصرف مواد و … می باشند که بسته به شدت و ضعفشان و توان تاب آوری افراد نیاز به مداخلات روانپزشکی و روانشناسی دارند. گاهی شدت عوارض به حدی بالاست که زندگی روزمره فرد تحت تاثیر قرار می‌گیرد و فرد تحت تاثیر قرار می‌گیرد و فرد به تنهایی قادر به مدیریت مشکلات ناشی از تروما نمی باشد.